Rozdział 1

 Hej. Wiem, że nie było mnie na bloggerze bardzo długo, ale same/sami wiecie był i jest to okres maj-czerwiec, czyli okres poprawek i tego typu rzeczy. Miałam mnóstwo nauki, sprawdzianów, kartkówek i tego typu dziadostwa. Było tego tak dużo, że po powrocie do domu nie miałam ani chwili wolnej dla siebie, a jak już jakaś się zdarzała to wykorzystywałam ją na odpoczynek. Zaniedbałam nie tylko moje, ale też i wasze blogi. Przepraszam. Obiecuję, że po 12 zacznę to wszystko systematycznie nadrabiać.

 Ten wpis planowałam już dość dawno, chociaż rozdział pisałam dopiero... przedwczoraj(04.06.2015), planowałam go wstawić wczoraj(05.06.2015), no ale jak to bywa nie zdążyłam. Nie bez powodu wybrałam piąty czerwca. Kilkanaście minut temu obchodziłam swoje 17-te urodziny i stwierdziłam, że z tej okazji i w formie takich przeprosin za moją nieobecność pojawi się tutaj mój debiutancki pierwszy rozdział na tym blogu :) 

 Mam nadzieję, że będzie się podobać pomimo, że zmieniłam plany co do fabuły jak i całej historii.

Wyobrażacie sobie jak to jest znaleźć się po drugiej lustra? Brzmi śmiesznie i niedorzecznie, ale prawda jest taka, że właśnie przed chwilą potknęłam się o porozwalane buty w przymierzalni w jednym z centrów handlowych w Wiedniu i dosłowne przeleciałam przez lustro i wylądowałam na trawie w jakimś innym świecie. Tak dobrze przeczytaliście, ja Issis Parker właśnie znalazłam się po drugiej stronie lustra. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się aby przeszła przez lustro. Nieraz wyobrażałam to sobie, ale nigdy nie sądziłam, że jest to możliwe. Pewnie zastanawiacie się jak ten świat po drugiej stronie wygląda, więc na początek wyprowadzę was z najczęstszego błędu. Świat wcale nie jest lustrzanym odbiciem naszego. Wygląda jak zupełnie normalny, a zarazem zupełnie inny świat. Na pierwszy rzut oka wydaje się być z kompletnie innej galaktyki. Nie umiem tego opisać, ale las, w którym się znajduję ma w sobie coś... nie wiem jakby... magicznego, tajemniczego i niebezpiecznego zarazem. Jak zawsze to ja muszę mieć pecha i słońce, które jeszcze parę minut temu jasno świeciło, schowało się za horyzont, a na jego miejsce wtoczył się powoli księżyc. Nie był to klasyczny przykład naturalnego satelity planety, jak w przypadku Ziemi, ale coś na kształt połączenia Saturna, Księżyca i Neptuna w jedno. Z nieznanego mi powodu miał barwę ciemnego akwamarynu z ametystowymi pierścieniami. Wyglądał zjawiskowo, a jednocześnie bardzo tajemniczo. Naglę mistyczną ciszę przerwało dobiegające z daleka wycie wilka. Słysząc to cała zesztywniałam. -Pełnia!-. -Wilki!-. -Ciemny Las!-. -Ja-. -Na Obcej Planecie!-. -Nie Znam Miejsca!-. -Sama!-. -Ciemno!!!!-. -Wilki!!!!-. Szalało mi w głowie. Przerażona zerwałam się na równe nogi i zaczęłam uciekać w przeciwną stronę co wycia. Co jakiś czas zwalniałam i rozglądałam się naokoło, by sprawdzić, czy przypadkiem któryś mnie nie usłyszał i teraz mnie gonił. Po jakimś czasie przystanęłam, by nabrać sił. Może i wydaje się to banalne i dziwne, ale uciekanie przez ciemny las nie jest takie proste jak się wydaje zwłaszcza, kiedy nie wie się skąd, ani gdzie się ucieka. Na moją niekorzyść przemawia również fakt, że mój strój złożony z krótkich jeansowych szortów, za dużej bluzki, która ciągle spada mi z jednego ramienia i ametystowo-czarnych butów a'la nitów na platformie bez obcasów, założonych tylko i wyłącznie dla zabawy, przez które po części trafiłam właśnie tutaj, zupełnie nie nadaje się na tego typu "wycieczki". Mój bieg przypominał bardziej dzisiejszy wyścig na wyprzedaże wiedeńskich szafiarek i nie tylko. Moje ręce były całe odrapane i zaczęłam pomału się niepokoić o swoje bezpieczeństwo, bo o ile wcześnie nie zostałam zauważona, tak teraz miałam pełne prawo do obawy, gdyż niektóre głębsze ranki niebezpiecznie szybko zaczęły się zaczerwieniać, a wiadomo i tego typu zwierzęta wyczuwają krew z bardzo dużej odległości. Moje obawy się potwierdziły, kiedy w oddali ujrzałam migoczące w świetle księżyca ślepia zwierząt. Powoli i bezszelestnie zaczęłam się cofać lecz moje starania poszły na marne, gdyż zostałam zauważona, chociaż w tej sytuacji bardziej by pasowało wyczuta. Odwróciłam się i zaczęłam uciekać dokładnie w tej samej chwili, co pościg za mną. Miałam podwójnie utrudnione zadanie, gdyż co jakiś czas musiałam się obracać i sprawdzać jak daleko ode mnie znajduje się wataha i wytężać wzrok, by nie wpaść na żadne drzewo, ponieważ w miarę jak biegłam las stawał się coraz rzadszy, ale też i ciemniejszy. Co chwilę potykałam się o jakiś korzeń lub gałąź. Gdybym wiedziała, że znajdę się w takiej sytuacji, nigdy nie założyłabym tych butów. Co z tego, że są ładne, jak nie umiem w nich chodzić nie mówiąc już o bieganiu. Przez to narzekanie na buty zagapiłam się i gdyby nie to, że złapałam się drzewa, wywaliłabym piękne salto przy okazji serwując się wilkom jako darmowa kolacja na wynos. Kiedy obróciłam się, by sprawdzić, czy mam jakiekolwiek szanse na ewentualną ucieczkę, ujrzałam wilki stojące obok siebie w znacznej odległości ode mnie. Wyglądały jakby się naradzały. Nie wiem czemu to robiły, ale co jakiś czas patrzyły na granicę przebiegającą przez las. Wyglądało to jakby ktoś wyznaczył sobie tutaj granice swojego terytorium. Ja znajdowałam się po przeciwnej stronie w stosunku do zwierząt. Odruchowo spojrzałam w niebo i zauważyłam księżyc przedzierający się przez chmury. W chwili kiedy tarcz księżyca ukazała się w pełni usłyszałam jakiś trzask. Nim się zdążyłam zorientować co to było, coś bardzo ciężkiego i twardego uderzyło we mnie z ogromną siłą, w efekcie poleciałam do tyłu i z rozpędem wpadłam na drzewo. Ostatnie co pamiętam to stłumione odgłosy walki i zmartwiona twarz jakiejś kobiety.

 

 

 

Wiem, że mało, krótkie i bez sensu, ale posiedziałabym nad tym jeszcze trochę a do rana bym nie skończyła tego pisać. Mam do was taką małą prośbę moglibyście napisać jak wyłapiecie jakieś błędy? Będę wam niezmiernie wdzięczna. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie piszę idealnie i co chwilę popełniam jakiś błąd. Większość poprawiam w trakcie pisania, ale wiadomo nie wszystko jestem w stanie wyłapać.

Mam nadzieję, że zajmie mi to mniej czasu niż ostatnio więc do nn ;)

Czarownica Jessi;)